Με τα μάτια μιας μητέρας ...

Αν και αποφεύγω να ανεβάζω σχόλια και προσωπικά κείμενα που λαμβάνω, για το συγκεκριμένο θεώρησα ότι πρέπει να κάνω μία εξαίρεση. Κείμενο που στάλθηκε από μια μητέρα ...

΄΄Με αφορμή όλα  αυτά  τα γεγονότα που κατακλύζουν τον τελευταίο καιρό την κοινωνία μας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και να επισημάνω κάποια θέματα.

Βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε έξαρση ο εκφοβισμός στα σχολεία. Βέβαια ο εκφοβισμός, είναι φαινόμενο που συναντάμε και σε άλλους χώρους εκτός του σχολείου, όπως στο στρατό, στο εργασιακό μας περιβάλλον, στον αθλητισμό  και σίγουρα δεν είναι σημερινό φαινόμενο... απλώς τώρα λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας, έχουμε καλύτερη ενημέρωση, με αποτέλεσμα να  έχει δοθεί  ιδιαίτερη έμφαση.

Μιλάμε λοιπόν, όλοι για παιδιά που τρομοκρατούν άλλα παιδιά και παρουσιάζουν παραβατική συμπεριφορά και καταναλωνόμαστε σε χιλιάδες συζητήσεις για το πώς θα το χειριστούμε ώστε να εκλείψει αυτό το φαινόμενο!

Έχουμε αναρωτηθεί άραγε, πόσο σημαντικό ρόλο διαδραματίζουμε εμείς οι ενήλικοι σε αυτήν την κατάσταση και πόσο έχουμε συμβάλλει στην εμφάνιση και ανάπτυξη αυτού του φαινομένου;

Θα σας αναφέρω, λοιπόν, ένα περιστατικό που έπεσε στην αντίληψή μου, το οποίο με σόκαρε και μου προκάλεσε ιδιαίτερη θλίψη. 

Πριν μερικές μέρες,  βρέθηκα σε έναν αγώνα υδατοσφαίρισης ηλικιακής κατηγορίας αγοριών, που σημαίνει ανήλικα παιδιά 13 - 16 χρονών, ηλικία που ομολογουμένως είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη για αγόρια,  που είναι μέσα στην εφηβεία και που βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο, όσον αφορά την τελική διαμόρφωση της προσωπικότητας  τους .

Κατά τη διάρκεια λοιπόν του αγώνα και ενώ η διαφορά που είχε διαμορφωθεί μεταξύ των ομάδων ήταν πάνω από 10 γκόλ, ο προπονητής της ομάδας που έχανε, είχε εκνευριστεί ιδιαίτερα, με αποτέλεσμα να  φωνάζει  και να  βρίζει τους αθλητές του, πράγμα ΄΄πολύ σύνηθες΄΄  και γνωστό βέβαια σε όλους όσους έχουμε παιδιά στον αθλητισμό και δη στον πρωταθλητισμό.

Λίγο αργότερα και σε μια διακοπή του αγώνα, αυτός ο ιδιαίτερα οξύθυμος και  εύσωμος προπονητής,  που δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ήττα του και το θυμό του, αποφάσισε να εκτονώσει την οργή του σε έναν αθλητή του, σηκώνοντάς τον κυριολεκτικά από τα μαλλιά   έξω από την πισίνα, βρίζοντάς τον και υπενθυμίζοντάς του το σκορ, λες και έπαιζε μόνο του το παιδί και ευθυνόταν μόνο αυτό για την ήττα….

Τι έκανε το παιδί; 

Το παιδί κοκκίνισε, προσπαθώντας να μην ουρλιάξει από τον πόνο που του προκάλεσε ο ΄΄αγαπημένος του ΄΄ προπονητής  και έκλαιγε βουβά, όχι μόνο από τον σωματικό πόνο όπως μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε, αλλά πιο πολύ για τον εξευτελισμό που τον είχε υποβάλλει μπροστά στους συναθλητές του και στους γονείς της κερκίδας!!!

Οι αντιδράσεις από την κερκίδα και από τους γονείς που είχαμε παρακολουθήσει αυτήν την αποτρόπαια πράξη, ήταν πολύ έντονες! Του φωνάξαμε, προσπαθήσαμε να του πούμε ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο στον αθλητή του, και ότι η πράξη του είναι ποινικό αδίκημα, όμως εκείνος, φυσικά λόγω έλλειψης βασικής κοινωνικής παιδείας και νοημοσύνης, υποστήριζε πως έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει στους αθλητές του και ότι αυτός πονάει καθημερινά για αυτούς! Και όλα αυτά βέβαια με την υποστήριξη του εφόρου της ομάδας που αντί να τον  συνετίσει, μας έλεγε ότι εμείς πρέπει να κοιτάμε τη δουλειά μας και  να  μην ανακατευόμαστε !!!

Και ερχόμαστε στην αντίδραση των εκπροσώπων της ΚΟΕ που είναι εκεί για να φροντίζουν να διεξάγεται ομαλά μια αθλητική αναμέτρηση και να μην γίνονται έκτροπα.

Οι μεν διαιτητές ή δεν είδαν κάτι ή έκαναν πώς δεν είδαν, τακτική που ακολούθησε και ο παρατηρητής του αγώνα, ο οποίος μετά την έντονη φασαρία που κάναμε εμείς οι γονείς, έδειξε σαν να τον ξυπνήσαμε από τον λήθαργό του και πλησίασε να δει τι συμβαίνει. Φυσικά δε σημείωσε τίποτα, ώστε να γίνει κάποιου είδους καταγγελία στην ΚΟΕ με σκοπό να τιμωρηθεί ο εν λόγω προπονητής, λέγοντας ότι δεν έχει το  δικαίωμα να επέμβει σε περίπτωση άσκησης σωματικής βίας, αλλά μόνο εάν έβριζε τα θεία θα μπορούσε να του κάνει παρατήρηση!!!

Όπως καταλάβατε ζούμε στο θέατρο του παραλόγου!

Το μόνο λοιπόν που ένοιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν πλήρης απογοήτευση, και απεριόριστη οργή για το πόσο ανεγκέφαλοι είναι κάποιοι άνθρωποι, για τη νοοτροπία μας και για το αδιέξοδο που έχουμε οδηγήσει εμείς οι ενήλικοι τα παιδιά μας!

Πρέπει πια να αντιδράσουμε! 

Οι προπονητές στους οποίους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας πρέπει να παίζουν και το ρόλο του παιδαγωγού! Θα πρέπει να έχουν τη στοιχειώδη μόρφωση, καθώς και να έχουν περάσει και από σεμινάρια ψυχολογίας παιδιών, ώστε να ξέρουν πώς να τους συμπεριφερθούν, πώς να τα ενθαρρύνουν και πώς θα τα διδάξουν ήθος και ευγενή άμιλλα!!!

Εάν αντιλαμβανόμαστε τέτοιου είδους συμπεριφορά στα παιδιά μας θα πρέπει να το καταγγέλλουμε  και να μην εθελοτυφλούμε! Δε γίνονται πιο σωστοί άντρες οι γιοί μας εάν τους  ασκούν σωματική ή λεκτική βία οι προπονητές , οι δάσκαλοι οι συμμαθητές!!!

Τέλος, θα πρέπει αυτό να το εξηγήσουμε στα παιδιά μας από μικρή ηλικία, ώστε να μην δέχονται τέτοιου είδους συμπεριφορές από κανέναν και να μας ενημερώνουν άμεσα για οποιοδήποτε ΄΄εγκληματικό΄΄ περιστατικό!

Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ Η  ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΑΛΗΨΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΨΥΧΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΤΥΧΟ  ΒΑΓΓΕΛΗ!!! ''